Zdjęcie: tomas rodriguez / arabianEye / Corbis
- Dlaczego rzadko czujemy się tak starzy jak my
- Wiele wolności nas przeraża
- Jesteśmy dorośli, jak sami sobie wierzymy
- Bycie dziecięcym to sposób na życie
Dlaczego rzadko czujemy się tak starzy jak my
Kreskówki, przytulanki z zabawkami, słuchowiska radiowe są obecnie bardzo modne - u osób, które mają już ponad 20, a nawet 30 lat. Dlaczego tak jest Właśnie dlatego jesteśmy coraz mniej świadomi tego, gdzie jesteśmy w życiu.
Wiemy, że należy oddzielić kolorowe pranie od białego. Nie tylko otwieraj nasze rachunki, ale zapłać je kiedyś i wymień puste skrzynki po piwie na naszym balkonie na rośliny doniczkowe . Ale kto by powiedział, że był dorosły? Tak kompletne, ze wszystkimi dodatkami? Oczywiście dzieciństwo już za nami. Mimo to często wątpimy, czy kiedykolwiek dojdziemy do następnego etapu i naprawdę dorośniemy . Ponieważ nie czujemy ani nie wyglądamy tak, jak pierwotnie oczekiwaliśmy od naszego dorosłego ja. W końcu zamiast nosić kostium biznesowy lub designerski zestaw bliźniaczy, wolimy nosić poszarpane dżinsy i koszulę kociąt . I są od nas całkowicie uzależnieni od pasków animacyjnych, takich jak obecny „Lego Movie” lub w jakichkolwiek powieściach z filmów dla młodzieży (ten Josh Hutcherson też jest słodki!). Nie tylko ze względu na fanów Ü30 filmy te na listach kin znajdują się na szczycie. Ale zapowiadane są inne artykuły dla dzieci: „Trzech? „Dzięki temu trendowi, który nie jest dorosły, łączymy pozytywne aspekty, takie jak lekkość, bezpieczeństwo i ochrona”, wyjaśnia to zjawisko psycholog Grit Hoffmann (www.psychotherapie-hoffmann.de).
Wiele wolności nas przeraża
Cóż, nasz wygląd i nasze preferencje nie są już orientacyjne w poszukiwaniu osobistego „stopnia dojrzałości”. Nasz wiek jest równie mały. Chociaż rozwój mózgu jest już zakończony na początku 20 roku życia, nasze poczucie niezależności pozostaje w tyle. Od dziś, nawet po naszych 30. urodzinach, często nie zawarliśmy umowy o oszczędzanie budynku lub utknęliśmy w związku typu „tak-nie-może”. Dzieci? Ślub? Och, przyjdzie czas później! Dlaczego widzimy to tak łatwo? Ponieważ nasze społeczeństwo się starzeje. A jeśli rodzice są nadal w dobrym zdrowiu, nawet w starszym wieku, daje to poczucie, że możemy dłużej zostać dzieckiem. W przeciwieństwie do pokoleń przed nami, mamy także znacznie więcej możliwości, aby uwolnić nasze życie. Niestety zapewnia to również, że coraz częściej boimy się naszej niezależności i osoby dorosłej . Co jeśli zostawimy naszych rodziców w torbie na zawsze? Czy nigdy nie uczymy się robić deklaracji podatkowej sami? „Zadawanie takich pytań jest również formą dorosłości, ponieważ gdy zastanowimy się nad tym, że pod pewnymi względami możemy być znacznie bardziej dojrzali, jest to pierwszy krok w kierunku większej odpowiedzialności” - powiedział ekspert.
Jesteśmy dorośli, jak sami sobie wierzymy
I właściwie: w rzeczywistości jesteśmy już w środku trybu dorosłego. Pokaż małe, codzienne chwile aha : szalone, jesteśmy już całkiem rozsądni! Nasze poczucie odpowiedzialności jest silniejsze, niż nam się wydawało. Na przykład, gdy z niepokojem obserwujemy telefon, ponieważ mama i tata podróżują przez Tajlandię i panikujemy, by zadzwonić „do widzenia”. Ale nawet jeśli zamiast nowych pomp dobrowolnie ustawimy zestaw noży, ponieważ tak naprawdę potrzebujemy znacznie więcej. I zwykle zauważamy, jak silni jesteśmy naprawdę, gdy sytuacja staje się trudna i nagle musimy wziąć na siebie odpowiedzialność. Ponieważ rodzice chorują. Albo nasz partner traci pracę i nagle musimy naciskać na dwie zmiany. Jesteśmy wdzięczni, że życie dało nam wiele powagi i siły.
Bycie dziecięcym to sposób na życie
A jeśli jesteśmy szczerzy, nie musimy decydować. Możemy stanąć na własnych nogach i wciąż zwisać z małych torebek Talismänner. „Każdy, kto robi to, co chce, nie krytykując go jako nauczyciela, wykazuje siłę”, potwierdza Grit Hoffman.
Bycie dziecinnym może być dość dojrzałe. Tak długo, jak jest to dla nas dobre. Ponieważ nawet jeśli świeczki na torcie urodzinowym i zmarszczki wokół oczu są coraz większe, na szczęście zawsze w końcu zawsze jesteśmy jednością: my sami.
