Zdjęcie: iStock
- Czy wkrótce będziemy?
- Wewnętrzny zegar
- Sztuczki przeciwko niecierpliwości
- Oszacuj odległości
- Jak pamięć nas zwodzi
Czy wkrótce będziemy?
„Czy wkrótce będziemy?” Jako dzieci ciągle pytaliśmy. I nawet dzisiaj zastanawiamy się, dlaczego często popełniamy błąd, gdy szacujemy czasy oczekiwania i odległości. Co kryje się za naszą niecierpliwością.
W rzeczywistości nie mamy nic przeciwko samemu oczekiwaniu - gdyby nie tylko ten czas zawsze upływałby bardzo powoli. Dziesięć minut, które spędzamy w kasie wydaje się nie mieć końca - po dwóch godzinach film wydaje się szarpać. Dlaczego często postrzegamy upływ minut i godzin inaczej? A w jaki sposób stajemy się mniej niecierpliwi ?
Wewnętrzny zegar
„W rzeczywistości często mierzymy czas tylko na podstawie odczuć”, wyjaśnia badacz czasu Marc Wittmann. Zamiast jeszcze raz spojrzeć na zegar, aby dowiedzieć się, ile minut minęło, szacujemy okres bardziej podobny do tego, ile w międzyczasie miało miejsce. Im mniej doświadczamy, tym wolniej tyka nasz wewnętrzny zegar - więc czas na chrapanie mija. I tym bardziej stajemy się niecierpliwi . Nie na darmo dlatego mówi: czas jest względny.
Sztuczki przeciwko niecierpliwości
Na co skracamy czasy oczekiwania, na które nie mamy wpływu? Dokładnie: rozproszenie. Bez względu na to, czy patrzysz na smartfona, książkę, czy niezłą rozmowę . Nawiasem mówiąc, czas oczekiwania - bez naszej wiedzy i poświęcenia - jest często osłodzony przez kilka sztuczek sprytnych projektantów. Na przykład, nie bez powodu, poczekalnie przed windami są często wyposażone w lustra lub ekrany. Powinni spojrzeć nam w oczy, doprowadzić nas do innych myśli, zabawiać nas - i skrócić czas oczekiwania.
Służy temu sam cel, co na wielu lotniskach, trasy między strefą przylotów a przedziałem bagażowym zostały celowo przedłużone. Ponieważ: kiedy biegamy, czas płynie dla nas szybciej, jakbyśmy stawali nogami w brzuchu.
Oszacuj odległości
Równie łatwo oszukać nasz mózg, gdy szacujemy, jak długo musimy podróżować lub jak duże są odległości. Badania pokazują, że bierzemy pod uwagę drogi o wielu zakrętach dłuższe niż proste aleje. Podobnie szacujemy trasę, która prowadzi poza miasto lub idzie znacznie pod górę lub w dół, bardziej niż na płaskiej drodze prowadzącej samolotem.
Jak pamięć nas zwodzi
Japońskie badanie pokazuje również, że po kilku latach znane trasy - takie jak te do pracy - są automatycznie szacowane jako dłuższe. Tutaj indywidualne wrażenia z ostatnich miesięcy są po prostu podsumowywane przez mózg - a „pamiątkowa góra” sprawia, że szlak wydaje się dłuższy.
Wreszcie istnieje ogólny wgląd: „Dla naszego poczucia czasu rolę odgrywają tylko doświadczenia, które są dla nas nowe lub które pobudziły nas emocjonalnie, ale potem przypisujemy im szczególnie długi czas”, mówi Wittmann.
