Zdjęcie: Suzanne Price / Suzuran Photography
„Oda do najlepszej przyjaciółki dziewczyny”
Maria Sharp i jej pies Chubby spędzili razem 16 lat. Fotograf żegna się z wyjątkową i bardzo poruszającą serią zdjęć.
Fotograf Maria Sharp miała siedem lat, kiedy po raz pierwszy spotkała się ze swoją suką Chubby . Natychmiast zapanowała głęboka przyjaźń między małą dziewczynką a małym szczeniakiem. Dla Marii Chubby nie była tylko jej zwierzakiem. Na swoim blogu fotograf mówi o niej jako o „najstarszej i najlepszej przyjaciółce”.
Pulchne i Maria dorastają razem i przechodzą przez grube i cienkie. Dla Marii jej suka jest osobą, która jako dziecko musiała jej wszystko opowiadać. W obecności gości Mary nigdy nie może ukryć swojej dumy i zawsze chętnie pyta wszystkich odwiedzających, czy nie chcą widzieć swojego psa.
„Była najlepszą częścią mnie”.
Wraz ze swoim psem Maria Sharp chodzi do liceum i college'u. Chubby jest tam dla Marii, kiedy czuje się samotna, a kiedy młoda kobieta realizuje swoje marzenie i wkracza w niezależność jako fotograf ślubny, Chubby jest u jej boku.
Ale Chubby i Maria nie mogą pozostać razem na zawsze. U psiej pani 16 lat jej życia nie jest pozbawiona śladów. Około trzech tygodni temu Maria Sharp zaczyna podejrzewać, że jej suka nie przeżyje dłużej. Wizyta u weterynarza przynosi smutną pewność.
Aby pożegnać się ze swoją najlepszą przyjaciółką, Maria postanawia zrobić z nią ostatnią sesję zdjęciową. Wraz z fotografką Suzanne Price realizuje ten projekt.
Jak widać powyżej, powstała piękna i bardzo poruszająca seria zdjęć, która wyraźnie odzwierciedla głębokie uczucia między Chubby i Marią. Miłośnik psów nie chce puścić swojego najlepszego przyjaciela na zdjęciach. Na swoim blogu Maria pisze: „Myślę, że najbardziej tęsknię za jej przytulaniem się do mnie”.
Chubby zmarł wkrótce po tej ostatniej sesji zdjęciowej . Dla Marii obrazy, których wybór można zobaczyć na początku artykułu, stanowią ogromne wsparcie w tym trudnym czasie, w którym musi przyzwyczaić się do życia bez swojej suki.
„Wiem, że pierwsze miesiące bez niej będą trudne, ale mam 16 lat wspomnień i wszystkie zdjęcia mojego dobrze udokumentowanego psa, aby nie zapomnieć o niej i przypomnieć mi, w jaki sposób uczyniła mnie tą osobą, że jestem dzisiaj. ”
