Zdjęcie: Thinkstock
kulminacyjnym netto
Och, mam tylko! Nic nie jest bardziej bolesne niż żałowanie czegoś. Australijczyk zna zbyt dobrze Bronnie Ware. Jako pielęgniarka od dziesięcioleci opiekowała się nieuleczalnie chorymi pacjentami - a to, czego uczy się od umierania w tym czasie, przypomina nam wszystkim ! Ponieważ pod koniec życia wielu zadawało sobie pytanie: co zrobiłbym inaczej z perspektywy czasu? Odpowiedzi są niesamowite - i niezwykle przemyślane ...
Oto pięć rzeczy, których umierający ludzie najczęściej żałują, zanim umrą :
1. Żałuję, że nie żyłem zgodnie z ideami innych.
Bronnie mówi na swoim blogu www.inspirationandchai.com/Regrets-of-the-Dying : „Ludzie są z tego powodu bardzo przykro. Wielu nawet nie zrealizowało połowy swoich marzeń. Musieli umrzeć i wiedzieli, że to od decyzji, których nie podjęli. Zdrowie daje ludziom wolność, którą wielu zdaje sobie sprawę tylko wtedy, gdy ich już nie ma ”.
2. Chciałbym nie pracować tak ciężko.
Pielęgniarka mówi: „Tak mawiał każdy pacjent płci męskiej. Tęsknili za młodością swoich dzieci i nie poświęcili wystarczająco dużo czasu na współpracę z partnerem. Ponadto niektóre kobiety tego żałują, ale ponieważ wielu pacjentów należało do starszego pokolenia, nie musieli zarabiać na chleb w swoim życiu. Wszyscy mężczyźni, których użyłem, głęboko żałowali, że spędzili tyle czasu na bieżni świata pracy ”.
3. Chciałbym mieć więcej odwagi, by wyrazić swoje uczucia.
Nie chodzi tylko o utraconą okazję, by wyznać komuś swoją miłość. Ale także na wszystkie kłopoty, które śmiertelnie chorzy w ciągu życia - pokój - przełkną. „Wielu zachorowało z powodu tej goryczy i wyrzutów sumienia” - mówi siostra.
4. Chciałbym mieć więcej kontaktów z przyjaciółmi.
Pod koniec życia wielu pacjentów zdawało sobie sprawę, jak ważne były dla nich przyjaźnie. Bronnie mówi: „Wielu było tak zajętych życiem, że przez lata zaniedbywali bliskich. Wielu głęboko żałuje, że stracili kontakt ze swoimi przyjaciółmi . Każdy, kto umiera, tęskni za przyjaciółmi. ”
5. Chciałbym bardziej cieszyć się moim szczęściem!
Wielu pacjentów przyznało się Bronnie, że mamrotali tylko przez całe życie. W jej dłoni było szczęście! Bronnie wie: „Strach przed zmianami sprawił, że udawali innych i siebie samych, że są szczęśliwi, nawet jeśli głęboko tęsknili za tym, by śmiać się odpowiednio i być naprawdę głupimi”.
Jak smutne, że często zdajemy sobie sprawę z prawdziwej wartości życia, gdy jest już za późno! Bronnie mówi: „To, co się ostatecznie liczy, powinno być najważniejsze w życiu.” I ma rację!
